Chtož rad ludowe bajki cyta, ten póznajo nabóžnu slězynu. Ten tśeśi syn krydnjo princesnu, sedyme kózletko njewordujo žrane. Ale mjazy nimskeju a serbskeju literaturu dajo rozdźěle. Toś te rozdźěle su gódne, aby se literatura z nimi zaběrała. Nimc se bój carneje kócki. Maminorěcny Serb jo se bójał jano běłeje kócki. Pśez rěcnu změnu Dolnoserbow toś te rozdźěle se bóžko zgubiju. Bórkojska awtorka Katharina Gutšmidtojc wopytajo wopšawdnu dolnoserbsku realitu wobźěłaś, pjerwjej až wóna se zgubijo za wše case. K našej gluce wóna pócera z kórjenjow našeje familije. Jeje praprastarka jo se naroźiła 1893 a jo wumrěła 1986. Toś ta praprastarka jo była mudra serbska žeńska, ako jo mógała ze špruchami běłeje magije a ze zelami gójś. Bóžko smy ten dar zgubili. Nan awtorki jo sam dał se wót njeje gójś. Jo to měł za pśipad. Mudra serbska žeńska abo běła chódota se zepěra w gronkach na Boga abo Jezusa. Wěra móžo góry pśewinuś. W styrich knigłach jo Katharina stajiła serbskej praprastarkej pomnik. Ako jo jeje nan w Děsnje wót-rosł, jo se hyšći wjele powědało ta ludowa serbska rěc, což se kusk pó kusku zgubijo.