Luba wósada, pśiźomy do cerkwje, dokulaž comy něco wó Bogu słyšaś. Comy našo žywjenje z Bogom zwězaś. Casy se rozglědujomy a se źiwamy: Jo to jano tak mało luźam wažnje?

To móžo byś dobre znamje: Nam se źo tak derje, až na Boga zabydnjomy. Ga źe trjebamy wěru? Pšawje, gaž hynac wěcej njejźo. Nuza hucy módlenje. Ale musym wěźeś, kak to źo, bjatowaś, howac njamógu se w nuzy módliś.

Gaž se dalej rozglědujomy na swěśe, wiźimy: Naš swět jo w nuzy. Wó klimje mamy starosći. Sušy, špatne žni abo brach wódy wjedu k wójnam na drugich kontinentach, ale wšykno ze wšyknym zwisujo.

Abo gaž se njerozglědujomy tak daloko: Korona nas wšyknych zmucnijo. Młoźina wěcej njepśiźo na młodu wósadu a se pšaša: Cogodla se zmakaś? Korona nas tłocy do zofow. Tam sejźimy a brylujomy wóstudne serije a se z flaka nje-gnjomy. Smy jano na słabem płomenju žywe.