Wuknice a wukniki su se dali wšu procu. Su zgromadnu kasu wuproznili a organizěrowali dobru swěźeńsku jězu. Pówitańske słowa Jezusa su byli njewšedne. Su zněli swěźeńske, ale teke póstarkujuce, cełe jadnorje tšašne. Něnto su na smjerś mucne pśez wólejowu góru gnali, a coju we tej nocy jano hyšći to: Pokoj. Wóni se daju do spanja. Chto by mógał jim to za zło braś?

Tek nas to wšo bejnje zmucnijo: wójna, wuběgańce, panika mrětwy a fararje na wuměńku mimo togo, až maju naslědnikow. Wó tom su nas informěrowali něga raz jano teksty z biblijow a prastarych chronikow. To nas zgótujo něnto na smjerś mucnych. Tam nam pśisłucha tśo wukniki na swójo pówołanje. Su se wóni mólili? Ně, Pětš, Jan, Jakob, pózdźej Marja, Salome, Johanna - wón Was woła? „Wóstańśo how a stražujśo ze mnu!“ – A ja?

Som taki mucny wordował w nadawku swójogo Kněza, až sebje myslim pówołanosć? Něnto? To ga njamóžo byś ta wěrnosć! A glědaj raz Jezus: Te druge ga teke južo wše wusnuli su! - Wše su wóstajili Jezusa w śichem casu samotnego. Móc, jo ta nadmóc winika jo drje była pśeliš wjelika...