Słowko šalom derje znajomy, a teke jogo wuznam: měr abo pokoj. Bibliski šalom jo pak wjele wěcej ako njepśibytnosć wójny abo zwady. Měnjona jo wjelika wizija zgromadnego žywjenja, w kótaremž namóc a njepšawdosć stej pśewinjonej a wšo cłowjecne cynjenje jo we harmoniji ze stwóŕbu. Biblija jo połna gronkow a pśirownosćow, kótarež deje nam drogu tamkor pokazaś. We prjatkowanju na górje Jezus groni: „Zbóžne su měrcynjarje, pśeto jim budu Bóže źiśi groniś.“ Rusojskego spisowaśela Lewa Tolstoja, awtora romana „Wójna a měr“, mam za takego měrcynjarja. Wót njogo wulicujo slědujuca anekdota:

Ako jo doma do myslow zanurjony sejźeł, głosne źiśece drěśe jo jogo móliło. Jo kśěł wěźeś, co źiśi wónoźe. Jo se jich pšašał, co wóni tam grajkaju. „My grajomy wójnu“, jo było to wótegrono. Tolstoj jo wótegronił: „Ga wopytajśo raz graś měr!“ Pó chyli jaden gólc jo k njomu slědk pśišeł a se pšašał, „Wujko, my njewěmy, kak dejmy graś měr.“