Z Łukowa/Luckau. Něga jo był Łukow bogaty, 1492 jo wón był jadno głowne městno Dolneje Łužyce. Hyšći źinsa maju cerwjenego woła we woponje. Tencas su luźe how serbsku a nimsku rěc powědali, a kóńc 18. stolěta jo była ta rěcna granica blisko Łukowa. Cas se minjo, lěta du: serbska rěc how wěcej njejo, a z bogatosću drje teke jo mimo. Cas se minjo, to teke dajo se groniś což nastupa to pawzěrowanje nałogow. We Łukowje maju něco wósebnego w cerkwi sw. Mikławša“. Gwězdku jo tam pśecej był pšawy ruš, nocne namšy su byli a ned zajtšo rano zasej. We tej namšy se swěśi cerkwja we swětle towzynt swěckow, žedne elektriske lampy njejsu pśišaltowane. Wjele tam spiwaju, jaden wjerašk jo „Festo Nati Christi“, ta kantata póchada z baroka. Kjarliž „Quem pastores laudavere“ (Tomu, kótaregož pastyrje chwale) wordujo spiwany we styrich głosach, kótarež se wótměnjaju. Źinsa to zwětšego spiwaju w nimskej rěcy, wuraz „Quempas-Singen“ jo se pak źaržał. Gdyž wót tych korow zazniju te wšake štucki a se wótměnjaju, jo hyšći kšasne swětłowe graśe wiźeś.