Dokulaž mójej wócy twójo strowje wiźełej stej, kótarež ty pśigótował, sy pśed hoblicom wšyknych luźi. Lk 2, 29 – 31

Słowa gronka mjaseca decembra powěda starc Simeon, kótaryž jo wócakował spokojenje Israela. „A wón pśiźe we tom Duchu do templa. A gaž tej starjejšej to źiśetko Jezus do templa pśinjasoštej, aby za njo cyniłej za nałogom teje kazni, ga weze wón jo na swójej ramjeni, a chwalašo Boga“ ( Lk 2, 25 – 28 ) a pótom slěduju słowa našogo gronka.

Z wida cerkwinskego lěta słuša gronko do gódownego casa, teke gaž jo se to znejmjeńša 40 dnjow pó Jezusowem naroźenju stało, až su jogo do templa pśinjasli. Som ako góle a młodostny dožywił, až su młode maśerje 40 dnjow pó póroźe z góleśim do cerkwje šli a tam jo jich duchowny, mógali groniś, wuwězał a žognował.

Z wida wózjawjenja wěry groni nam how zakładna wucba našeje kśesćijańskeje wěry: Jezus jo zbóžnosć swěta, wón jo wumóžnik, wón jo ten, na kótaregož jo swět cakał a pśez kótaregož jo wumoženje do swěta pśišło. To my wěrimy a to jo za nas trošt našeje wěry: My smy pśez njogo a we njom wumóžone, wón jo za nas trošt našogo žywjenja.