Z Dešna/Dissen. „Styri lěta jo nas pśecej rozwjaseliło nejkšasnjejše słyńco pśi našom Wuměłcowem zagrodowem swěźenju. Lětosa smy měli prědny raz pitśku njegluki z wjedrom“, groni Babett Zenkerowa, wjednica Domowniskego muzeja Dešno. We toś tom pětem lěśe, w kótaremž jo se na wobłuku pód gołym njebjom slězy muzeja, slězy cerkwje a w muzejowej zagroźe zasej wušej 40 wuměłcow a wuměłcowkow prezentěrowało, njejo wjedro ceły cas sobu grał. Ale na kóńcu jo to weto raźony wjerašk był slědny kóńc tyźenja. K tomu jo pśinjasło, až wuměłce su tenraz měli móžnosć, tek w rumnosćach muzeja abo samo w cerkwi swóje twóŕby pśedstajiś a póbitowaś, wěste pśed dešćom a wětšom. „Som była wjelgin wólažcona a źěkowna, až jo nam srjejź tyźenja ewangelska wósada pśizwóliła, až mógu wuměłce w nuznem paźe teke do cerkwje“, jo Babett Zenkerowa rozkładła. Na taki part jo jasne było, až se to zarědowanje „Wuměłce pód gołym njebjom“ na kuždy pad pśewjeźo, a daś to jo tenraz „pód cerkwinym njebjom“. Namdušu jo se tenraz nanejmjenjej źěl cerkwje do małeje wuměłskeje galerije pśeměnił.