Z Lěska/Lieskau. K wejsnemu jubilejoju 550 lět Lěšk jo se wótměł swěźeńska namša Slěpjańskeje wósady, kenž jo jaden wjerašk togo dwójodnjownego swěźenja był. Namšu jo pśewjadła faraŕka Jadwiga Malinkowa, pódpěra jo pśišła z boka pozawnowego chora Slěpjańskeje wósady a lěskowych lutkow. Jo to była kradu wólna namša, tomu jubilejnemu swěźenjoju derje pśiměrjony. W swěźeńskem stanje su wšykne sejźi wobsajźone byli.

Woglědarjow su pówitali nejpjerwjej lutki – źiśi z Lěska, kótarež pśisłušaju Młodej wósaźe Slěpe. Nježli, až faraŕka jo pśewzeła słowo, jo powědał prědkstojaŕ Harry Krause k pśibytnym: „Njok wšykno wóspjetowaś, což som na slědnyma dnjoma gronił, ale cu wuzwignuś: Politiski słušamy ako měsćański źěl Grodka k Bramborskej. Ale cerkwinski słušamy k Sakskej. Smy byli a my wóstanjomy namšarje pśez granicu.“ Na tom se tek nic njezměnijo. Faraŕka Jadwiga Malinkowa se tomu wjaseli, teke, gaž jo Lěsk nejmjeńša wjas we wósaźe.