„Bog wugój tych, ak złamaneje wutšoby su, a hobalijo jich bóli“ (psalm 147,3)

Łužyca znajo zranjenja a rany. Dłymoko śěgnu se pśez jeje krajinu. Myslim na źěry, kótarež jo wuglowa jama zawóstajiła – ako rozpukliny a smugi na kóžy togo zranjobnego planeta. A złamane wutšoby znajo Łužyca – wutšoby tych źaseś towzyntow wobydlarjow a wobydlaŕkow wšych tych rozpušćonych a wótbagrowanych jsow, kótarychž domownja jo zgubjona, kótarychž kórjenje su pśerubane – a což wóstanjo, jo bólosćiwa rana.

Ale na gluku znajo wóna teke gójenje: Gaž pśiroda kraj zasej slědk dobywa a k nowemu žywjenjeju wubuźijo, gaž kwětki, łuki a góle pśewzeju, gaž zwěrjeta – a njelicobne družyny insektow a rostlinow domownju namakaju we zgubjonej domowni. Gaž smějo dobra stwóŕba rosć, źož jo było puste a prozne, pón wobalijo Bog rany. A cyni to teke z tymi złamanymi wutšobami.