Gaž sy ducy na serbskich swěźenjach, pón nadpadnjo, až wěcej źowćow nosy zasej drastwu. Ale nic tu nejrědnjejšu, drogotnu, swěźeńsku drastwu, ale wšednu drastwu z pyšnymi šorcami a bluzami. Pśed někotarymi lětami njejo to hyšći móžno było. Jano wobźělnice kokota abo zapusta su w serbskej drastwje šli a gósći su we swójich „normalnych“ drastwach pśišli. Něnto jo to pak ceło hynac. Wjele młodych žeńskich kupijo abo sama šyjo nowe drastwine źěle a se wobleka serbske. To jo se wě něco rědnego. Tak pokazuju, až su serbske a woplěwaju kulturu. Jo pak teke cesto wiźeś, až někotare nose drastwine źěle w kombinacijach, kótarež njejsu něga móžne byli. Pón lažy malsnje carna šorca na cerwjenej kóšuli za kokot abo kóšula jo pśedłujka abo pśekrotka, dokulaž jo wót starkeje. Ako hyšći nejwěcej źowćow a žeńskich jo tencas serbski chójźiło, jo naša drogotna serbska drastwa wjele pšawidłow měła. Za kuždu góźbu su zasady byli. Pón jo cas pśišeł, w kótaremž jo jano mało žeńskich kuždy źeń serbski se woblekało, a to su wětšy źěl jano te stare mamy byli, kótarež su to hyšći ze swójogo młoźinskego casa znali.