Ale ten Kněz jo pśi mnjo kaž mócny ryśaŕ

Atentat w Christchurch. Utrecht. Pólejnicu w Mosambik. Teje namócy a togo znicenja njejo za wšym zdaśim žeden kóńc.

To nas póbijo. Cyni nas tužnych, sćakłych, bźezradnych – wšykno we jadnom.

Hejgen tak źo se profetoju Jeremiasoju, kenž jo wukśikał wšyknu swóju žałosć a skjaržbu k njebju. Jeremias wě, kogo dej wobwinowaś dla swójeje situacije. Wón dajo winu swójomu Bogoju.

Teke my mamy młogi raz to zacuśe, až Bog jo nas dawno južo „wótpisał“, a se wót swěta z kśebjatom wótwobrośił.

Ja Jeremiasa derje rozmějom. Ja rozmějom jogo póžedanje, až Bog dej skóńcnje luźam znamje daś. Jich wótštrofowaś za jich grěchy. Jeremias co nazgóniś, až Bog naslědku dopołnijo to, což z Jeremijasowymi wustami zapowěda: Sudny źeń! Swět dej spóznaś, z kim jo se póstarcył a chto we wěrnosći ten kněz jo.

A zawěrno, Bog jo pokazał a dał swětoju nimjerne znamje. Ale nic take, kakegož Jeremias jo se naźeł. A nic take, ako my by snaź se myslili. To znamje jo kśica, stajona na górje Golgata.