Z našogo nowego rěda wózjawimy drugi źěl. Měto Nowak-Njechorński jo gromaźe z kumpanom ako młody muski kólasował pśez Dolnu Łužycu. Wót śichego stwórtka až do wałtory pó jatšach stej byłej w Dešnje, Mósće a Bórkowach. Tam njejstej jano wjele dožywiłej, ale Nowak-Njechorński jo wšake wót togo wopisał. Pótakem dajo se młoga wěc z togo pśiwuknuś, teke gaž wjedro rědne njejo a cośo lubjej doma na balkonje sejźeś a cytaś.

Wjeraška prědnego źěla su byli wiki w Chóśebuzu a pśigótowanja na jatšy w serbskich jsach. Pśenocowałej stej młodej kólasowarja w Dešnje. Wóttam stej se na Depsk měriłej, źož su namšarje rowno duce byli namšu.

Źinsa jo śichy pětk. Tak žony teke hyšći njechójźe w pisanej swěźeńskej drastwje, ale w połžałowańskej. Carna kóšula, carna šorca, carna, somośana polka a běła ta lapa, běły ten cypjel. Jo to pśewšo rědny wobraz, to namšuchójźenje běłocarnych Serbowkow! Śicho chójźe, śicha jo ceła wjas a najs, dokulaž źinsa se njezwóni.