Naše domacne zwěrjeta lubujomy, ale jich mjenja cesto wužywamy ako gódła: Drjewjana gus, głupa kóza abo stara krowa – to su mócne zranjenja.

Pla wójcow jo to wšak hynac. Gronimy „ty luba wójcka“ abo boga wójca, carna wójcka, śibka, což jo skerjej jano milnje wótgódnośujuce abo samo lubosne mě.

Weto njepłaśe wójce ako pśeliš mudre. Za wjelki jo rědownja wójcow póbitowanje ako all you can eat, dokulaž mimo pastyrja su ceło bźez woboranja. Cirkus njamóžo z nimi nic zachopiś, pśeto jadnorje nic njepśiwuknu. Znajomy Kölner Haie, Kassel Huskies abo Hamburg Lions, ale kak by klincało „Chóśebuske jagnjetka“ za Energie Cottbus? Wóstupjenje do 6. ligi z wěstotu móžomy pśedwiźeś.

Pótakem, wójce su głupe, njezamóžne, njamócne a pómałe. A pón ten něgajšny šapaŕ Dabit pišo: „Ten Kněz jo mój pastyŕ.“ Njama jogo sławny psalm 23 naraz źiwny pśisłod? Chto co ako wójca pśez žywjenje tšabotaś?