Som namakał swětło. Nic tegdy, ako som studěrował a wšo wědomnostnje analyzěrował. Ako som staršy bywał, jo se mě zaswitało: Swětło njejo jano fyzikaliske zjawjenje. Wóno jo teke duchowny dar, tak ako žywjenje jo dar. Som wótwórił wokno do swójeje wutšoby a som póžedał za tym, swětło nutś pušćiś. A rowno to som dostał pódarjone.

Ja wěrim na Boga, tak ako slěpy wěri na słyńco. Wón njamóžo jo wiźeś. Tola wě, až słyńco eksistěrujo. Boga nazgóniś njeměni, až wón śi za ruku terga a groni: No, skóńcnje mě wiźiš! Gaž Bog se tebje zjawijo, jo to wósobinske nutśikowne dopóznaśe. Jo jadno dłymoke zacuśe, kenž lěbda móžoš wopisowaś. Jo zmakanje z někim, kogož njamóžoš wiźeś. Ale weto wěš, až jo tam. Něcht, kenž jo tebje wjelgin blisko, kenž jo prezentny we nejdłymšem pokoju a njewugronjecej radosći, kótarejž nas wótergi napołnijotej. Nejrědnjejšy part Nowego testamenta stoj za mnjo we prědnem lisće pósoła Pawoła na Korintarjow: