W lutolskej cerkwi jo dała pśed 40 lětami barlinska kupka „Diakonoi“ koncert. Mjazy drugim su spiwali „Móje dny su pśekrotke, njamam žednego casa za Boga.“ Ten cas su měli telewizijne programy hyšći kóńc wusćełanja, internet a smartfon hyšći njejstej byłej wunamakanej, a droga na źěło jo trała rědko dlej ako góźina. We Błotach jo była licba kśesćijanow we wobydlaŕstwje drje dwójcy tak wusoka ako źinsa, ale južo tencas jo pśiběrał późěl luźi, ako su chójźili jano gódy, swětki, k dupjenju, ku górjejbranju abo na swajźbu namšu. Su kśěli njeźelu „za sebje“ a „swóje pótrjeby“ měś.

W dolnoserbskem Starem testamenśe cytamy: „Sedymy źeń jo sabat togo Kněza, twójogo Boga.“ (Eks./2. Mojz. 20,10) Togodla groni tśeśa Bóža kazń, až dejmy jen swěśiś a Boga chwaliś. Ale mimo togo stoj w hebrejskem originalu pśed teju sadu: „Sedymy źeń jo źeń pokoja (Ruhetag).“ Spominanje na sabat njegroni jano Boga cesćiś, ale teke za sebje pokoj namakaś. Njejo bźez pśicyny, až nimski „Sonntag“ jo serbska njeźela.