Ja som Johannes Frahnow, jadnory Drjenowaŕ, kótaregož wutšoba pali se za ewangelium. Roźony som 1930. Naša mama jo wjadła Žeńskecu pomoc we jsy, ato jo był štelmachaŕ, žarjabny a pilny. We casu nacionasocializma jo wón był nutśi rozryty. Ako kśesćijan jo jomu za-pšawje na tom lažał, wušnosći pósłušny byś. Ale pšawu ruku njejo zwignuł, gaž su maršěrowali. Tak jo sebje južo zasłužył flinku. Hitler jo kśěł Žydy skóńcowaś, wu nas su luźe se myslili: Žydy k nam njepasuju. Naš ato jo weto měnił, až Žydy su Bóžy lud. Wón jo wjelgin jěsno wěsty był, až Hitler buźo wójnu zejgraś. Jo, teke do „Volkssturma“ su jogo wołali, a wón jo šeł. Pósłušnosć jo jomu wažna była. Ako fronta jo se bližyła, jo wjele luźi wuběgnuło ze jsow. Naš ato jo gronił: buźomy wóstaś. Nicht njejo spušćił wjas, jano ta „prominenca“, faraŕ a ceptaŕ. Tej stej traumatizěrowanej pśišłej znak. Prjatkaŕ Schrade wót Krajnocerk-wineje wósady pak jo wóstał pla nas we tej wjelikej nuzy. Wón jo zakopował luźe a jo źaržał ten dobry pórěd. 1945 jo wšo rozpadało, tencas som pśišeł ze šule. Jano namšu smy w Drjenowje hyšći měli.