Wóda běžy wó mójej głowje, słyšym, kak faraŕ Ingolf Kśenka powěda formulu na dupjenje „Ja Śi dupim na to mě togo Wóśca a Syna a swětego Ducha“ – a som dupjony.

Jo drje rědko, až něcht wordujo dupjony, gaž jo južo 15 lět a se we tom starstwje póra na nowu žywjeńsku drogu. Wósebne jo to teke, dokulaž som wótrosł w skerjej ateistiskej familiji. Ale: Swěty duch chwjejo, źož se jomu co. Zachopjeńk drogi wěry móžo se – tak ako pśi mnjo – wjelgin njezjapki wótwóriś.

Mója wěra stoj pód motom „Bog jo se do mnjo garnuł“. Pśed pór lětami njejsom se pitśitśku interesěrował za cerkwju. Namšu som raz wob lěto chójźił, ku gódam. Ale jaden źeń jo było take cuśe, cuśe wěry. Krotki cas pó tom som zachopił na orgelach graś, malsnje som na namšach sednuł ako organist za orgelami.

Dupjenje njejo mě žednje było wjelika tema. Som pśecej akceptěrował, až wšak njejsom wódupjony. Ale jaden źeń som se myslił: „Cyń doch jadnorje!“