K drugemu razoju njamóžomy jatšy rědnje wóswěśiś. Njamamy žednogo jatšownego wognja, žedneje jatšowneje fryštuki z wósadu a žedneje namše z wjasołym spiwanim. Wjele cerkwjow wóstanjo proznych.

Prozny jo był teke row Jezusa, na tśeśem dnju pó kśicowanju. To njejo pak dało naźeju tym žeńskim, kenž su tam šli, nawopak, wóni su se wjelgin zlěkali. Janźel jo pak jim gronił: „Njezlěkajśo se, wy pytaśo Jezusa wót Nacareta, togo kśicowanego; wón jo stanuł.“ Naźeja jatš se njezepěra na prozny row. Kśesćijańska naźeja se pócera z nazgónjenja, až kśicowany jo žywy mjazy nami. Tak stej dožywiłej wuknika na droze z Jeruzalema do Emausa. Spócetnje njejstej póznałej togo cuzego, ale we tom momenśe, ako Jezus jo jima klěb pódarił, stej wiźełej, až jo górjej stanjony, kenž jo kusk drogi z nima šeł. Wón wiźešo našu tužycu, jo nas pśewóźował, jo mjazy nami.