Som měł ako něnto južo staršy casnikaŕ tu wjeliku gluku, wósobinski zeznaś žednych z tych zasłužbnych dolnoserbskich procowaŕkow a procowarjow dwaźastego stolěśa. Naprědku stoj pśi tom Mina Witkojc, ta znata basnikaŕka, spisowaśelka a casnikaŕka. Som z njeju gromaźe pśigótował pśedsłowo za prědnu dolnoserbsku antologiju noweje dolnoserbskeje literatury, „Jadna z nich jo šołtowka“, ako jo 1971 wujšła. Cesćej som k njej dla togo woglědał do starcownje w Popojcach, źož jo wóna swóje slědne lěta bydliła. Wó młogem smej se tam rozgranjałej, a mógu se domysliś mjazy drugim na to, až jo wóna Casnikoju wumjatowała, až jo jogo rěc bóžko cesto taka „kóžana“. Njewěm, lěc jo k tomu licyła teke móje pśinoski.

Jadna dalšna taka wažna wósoba w dolnoserbskem žywjenju w lětach pó wójnje jo był za mnjo Korla Jordan, serbski ceptaŕ a kulturny procowaŕ. Njejo jano cesto do Casnika a do Pratyje dopisował, ale jo teke w Domowinskej kupce w Měsće był ten, ako jo wšych drugich pśecej sobu śěgnuł. Mógu se na to domysliś, kak cesto jo ze cłonkami serbski spiwał. Za mnjo ako młoźeńca jo był wón hejnak nan.